Xosé Manuel Lema @xmlema —
Eran outros tempos. Pero teño a imaxe gravada desde pequeno sen saber moi ben porqué. Cantaba Jorge Velo coa orquestra Finisterre nas festas de Santiago de Cereixo(Vimianzo), co seu peculiar estilo e profesionalidade, enriba dun daqueles palcos metálicos de finais dos anos oitenta.
E nós alí abaixo agardando que o “animador” anunciara unha canción lenta para bailar un “apretado”. Sempre mirando o reloxo para non despistarnos e chegar puntuais a casa. Nun dos momentos estelares da noite, Jorge da o sinal e chíscanos un ollo. Sabíamos que era o noso momento. O do baile, entre as pedras do campo da festa e os nervios a flor de pel.
Era un privilexio ver a un dos grandes vocalistas galegos rirse e saudarnos. Era cómplice das nosas falcatruadas infantís. Pero Jorge Velo o da gran Orquestra Finisterre era veciño. Si, un membro daquelas orquestras que saían en carteis inmensos que inundaban as paredes dos bares.
Porque as grandes orquestras e conxuntos galegos non se inventaron fai unha década. Hai unha historia longa e potente detrás. É certo que as novas coreografías e os novos espectáculos lograron que a xuventude volvera ós campos da festa, que se encheran as prazas e asistíramos a un feliz rexurdimento.
Orquesta Compostela 1993
Non fai moito, nunha das nosas tertulias dominicais lembrábame o músico e amigo Cándido Canosa, todo o que cambiou e verbena galega en escenarios, son, luces, ou na propia montaxe. Fai décadas “pensábamos que as festas acabarían desaparecendo porque a xente nova marchaba para os pubs” xa mo dixera o amigo Cándido nunha entrevista radiofónica, onde nos achegaba unha imaxe impensable no día de hoxe:”Antes os músicos compartíamos o volante e tocábamos en palcos de cemento e de andamios. Agora hai máis espectáculo e houbo unha evolución impresionante”.Similar opinión a do veterano artista xalleiro Perfecto Pereira:“Antes a orquestra era a túa familia. Hoxe é distinto. Son empresas”.
Maythe Leiva-Panorama
É certo.Hoxe a posta en escena de El Combo Dominicano, París de Noia, Olympus ou Panorama non ten nada que envexar as grandes estrelas que percorren o estado. Houbo un cambio tremendo. Dos tempos do casete ao MP3. Das postais das orquestras aos selfies.
Pero a historia está aí e nunca está de máis homenaxear a tantas persoas que con moitas dificultades, noites de insomnio e esforzo, encheron de ledicia e boa música a vida dos nosos pobos. Vai por eles. Polos protagonistas das verbenas doutros tempos.
