“Balada no país de vento e néboa”
As vacas recréanse no espeso manto verde,
un neno bebe na fonte de pedra,
alborada de gaita nos cantís percebeiros,
país de néboa, terra de vento.
As verbas dos irmáns saben a regueifa
ringleiras de patacas, uvas que son verso,
mans que crean edificios de arte,
manchadas de barro.
Un río nace en cada poro da súa pel.
Aínda quedan redes e aparellos,
lobos de mar que atracan cansados,
nas prófugas tabernas do axexo,
onde amosan segredos dos seus mapas,
onde beben en vasos de cristal,
grolos de bitácora.
Aínda quedan sachos e lareiras,
resistencia de barudos carballos,
cantos mohicanos que se escoitan,
na boca dos fillos, pelegrinando.
Temos unha cachela desnortada,
e a meiga sementando ovos rotos
en cada encrucillada,
temos colleita reservada,
dos séculos que pasan.
Unha aldea de osos carcomidos,
pulmóns carbonizados,
por querer vivir,
un soño azul con gris pesadelo,
e un camiño descuberto polos trasgos.
Xosé Manuel Lema
Do libro Cartafol de Néboas
