Aínda que nunca me deu clase, sabía Auri Guerrero, da miña temperá e case obsesiva paixón polas letras.
Aquelas primeiras composicións en EXB dedicadas a temas tan irrelevantes para a sociedade como as píntegas ou os sentimentos persoais. Pero para min era o comezo dunha viaxe iniciática polo mundo da poesía; azuzado, tamén é certo, polas ducias de libros que traía, continuamente, o meu irmán para casa.
E no Día Mundial da Poesía souben do seu falecemento. E desde ese momento, unha lembranza planeou pola miña mente.Daquela xa empezaba a consumir rock and roll. E un bo día Auri achegóuseme e faloume de poesías e ensinoume unhas marabillosas cintas de cassette, onde uns homes cantaban algúns dos poemas que eu lía. E no idioma da nosa terra.
Unha daquelas gravacións traía tres composicións que sempre estarán entre as miñas favoritas. «Aí ven o maio», «A Rosalía» e » Quen poidera namorala». Dous poemas de Curros Enríquez e un de Álvaro Cunqueiro, interpretados maxistralmente por Luís Emilio Batallán.
Un recordo sempre vivo e un agradecemento eterno para aquela profesora que me prestou un facho luminoso de versos e cancións que sempre me acompañan. E que me animou a seguir escribindo.Grazas Auri.
P.D.)Desde aquí aproveitar para trasladar as miñas condolencias a familia de Auri Guerrero Pérez.
