8.2 C
Santa Comba
sábado, marzo 30, 2024

Poesía dedicada a Yosi en un libro que nunca llegó a sus manos

– Xosé Manuel Lema-

Como en la inmensa mayoría de los casos podría contar la historia de otra persona pero esta es mi historia. Una anécdota quedó adormecida en la nevera del tiempo y que he repescado para el programa radiofónico “Lobos de Metal” por culpa de un amigo y productor de la emisión, Juan Carlos Cotelo.

Soy aficionado a la poesía y al heavy-metal casi al mismo tiempo. Después de ganar algunos premios literarios en la provincia, de colaborar con algunas revistas y emisoras, y de conocer al escritor Manuel Rivas y a Isaac Díaz Pardo(D.E.P.), en 1993 Ediciós do Castro publicó  mi primer poemario individual “Os Dentes da Noite”.

La historia completa del libro queda para otro momento. Porque hoy voy a referirme solamente a uno de los poemas que aparecían en el volumen: “Concerto de rock and roll”.

Eran tiempos de rock. De mi grupo Sobrekarga, de colaboraciones  en Radio Galega y Radio Nerio y de un grupo que me apasionaba y que recogieron la antorcha que encendí con Barón Rojo. Los Suaves me volvían loco. Intercambié cartas con ellos (que siempre se portaron estupendamente). Pude verlos en directo en Santa Comba y compartir una noche inolvidable con Yosi, que me habló de Ángel González y Thin Lizzy. De Poesía y rock. Mis dos pasiones. 

Y en aquel libro que dediqué a la memoria de mi padre (el mismo que me dejó contratar a Xudef Klas en las fiestas del pueblo) había un poema dedicado al gran Yosi. El poema “Concerto de rock and roll”estaba dedicado “ó amigo Yosi de LOS SUAVES”. Un poema que por cosas de la vida nunca llegó a sus manos, porque nunca se lo acabé enviando. Pasaron los años, sucedieron muchas cosas pero el libro que iba destinado a él sigue en la estantería.

Podcast del programa en donde se leyó este texto

Concerto de rock and roll

Chegamos ó pavillón. 

O conxuro xa comezara a tocar, 

guitarras desenfrenadas e agudas a soar con forza.

 

Están no reino do rock and roll.

O cantante é un diaño no esceario,

catro cordas de aceiro levan o compás,

un guitarra solta as guedellas,

empapadas en suor e decibelios.

 

Detrás un home apalea os timbais e os pratos con debezo,

marca un ritmo tremendo.

Os nosos puños ceibes,

unha noite de música e dinamita,

violencia vocal, respiración dura,

marea de sons rítmicos.

 

Outra canción, a tenra balada, 

apáganse as luces, 

miles de corazóns corean,

miles de chisqueiros dan luz,

versos doces retumban nos miolos, 

un anxo desenfrenado baixo do ceo.

Aplausos, tempo de ovación,

treboada musical, esquizofrenia,

os ídolos encárnanse no público,

asaño, extrema devoción,

rito metálico.

 

O vocalista fala, soña canta.

Outra tormenta de distorsión,

a noite do coiro negro e dos blue-jeans,

xunguidos nun mesmo himno,

xunguidos nunha mesam esperanza,

púlpito da marcha,

irmáns xuntos ó pe do canón, 

latas, vasos e baile continuo,

homenaxe rotundo ós mártires.

 

Alá onde soen estes acordes, 

alá está o noso lar,

alá está a patria do noso movemento.

 

Tubo de escape, fuximos do mundo,

xeración mancada, 

xeración nuclear e antinatural

guedellas ó aire e ansia de liberdade,

aquelarre de fillos da movida

xinetes da noite

coma un doente corvo mariño cristado.

 

Triángulo máxico de concentración.

Axiña baixará o telón,

axiña voltaremos á realidade 

Pódeche interesar

DEJA UNA RESPUESTA

Por favor ingrese su comentario!
Por favor ingrese su nombre aquí
Captcha verification failed!
La puntuación de usuario de captcha falló. ¡por favor contáctenos!
spot_img
spot_img

Síguenos

7,820FansMe gusta
1,661SeguidoresSeguir
1,826SeguidoresSeguir
1,220SuscriptoresSuscribirte

Últimos artigos