Episodio VI do libro «Capitán Araña». Capítulo anterior aquí
Daba o nordés. As estadas do congro lucían ateigadas coas pranchas dos peixes ao vento furadas como a camisa de liño dun criado.
O bote dun tal Antón foi o primeiro en chegar coa noticia ao peirao da vila. O Aurora envolto nunha nube de borraxeira entrou pola desembocadura da ría entre a punta da Barca e o castelo do Soberano. Subiu polas terras baixas de Dor ata as torres de Altamira e colleu o cauce do río da vila buscando un lugar no ancoradoiro.
O Aurora, o novo barco do Capitán Araña. Vira fragatas, galeóns, bergantíns e barcos de gran porte na cidade. Buques de guerra que levaban a bordo cincocentos homes e setenta canóns, galeóns mercantes de amplas cubertas onde levaban todos os produtos dos almacéns da costa, correos, avisos rápidos como o vento. Pero nada tal a goleta do meu capitán, acariciada pola tímida néboa húmida, coroada de gaivotas.
Non, ningún barco do mundo podería compararse co barco dos meus soños. Mirei para el dende a ponte de pedra, fitando como un posuído. Pinazas, barcos e gamelas, cativos xovencos nas augas, guindados ao mar. Xente enchendo o malecón. O sol pola banda dos outeiros occidentais busca a súa cálida cova despois das duras demandas dos homes. Despois empecei a correr coma todos, atravesando o campo da capela de San Roque, tirando entre pedras, canastros e lama ata o peirao. «O Aurora, o Aurora!», berraban cen bocas.
O capitán Araña chegou dende Veracruz. Naceron cantos na cuberta. Os homes saudaban dende o aparello de tres paus e víronos dende o coitelo co pano vencido polo calmucio da terra. Un neno medio espido arrastrábase pola madeira e colgouse do bauprés.
A carroza do rexedor Pardiñas chegou coa súa xente e un oficial do castelo ás portas da taberna de Mon. A carón da artillería dun vagón un dos mariñeiros fixo unha descarga. E foi a apoteose. Tocaba unha gaita en terra e as mulleres saudaban co pano branco. Había xente de toda a ría, da costa ferida polo nordés e dos montes que abrigaban o porto do vento.
Máis que cando trouxeron a Virxen das Dores á parroquia desde Noia nunha zorra. Mástiles mirando ao ceo, cantos, berros da terra e do mar. Non perdeu detalle de cada obenque, estai, braza ou driza do velame. Pasmado contemplando o barco e o bulebule do río e do peirao, un brazo agarroume por detrás. Eran o mestre e o Gavián. Estaba tan eufórico e falei tanto que as palabras xuntáronse uns coas outras e non me entendían nada.
O Gavián dixo que el tamén estaba emocionado, tan emocionado como cando vira en Cádiz antes de embarcar nas batallas do Rosellón e Nápoles o barco máis grande do mundo, a formidable máquina de guerra española Trinidad. Catro pontes de douscentos vinte metros de longo, cincuenta e oito de ancho e vinte e oito de fondo, con cento corenta bocas de lume entre canóns e carronadas. A animación era tal que ninguén traballaba no estaleiro, os carros de herba quedaban sós nos campos e as casas non tiñan gatos que acompañasen as almofadas esquecidas das palilleiras e dos fusos de liño. Preguntei polo Capitán Araña, buscábao entre os tripulantes, no remuiño de mastros, velas, e no bulicio da estiba dos cofres e dos sacos da goleta realizada polos gabarreiros e remolcadores da casa dos Pardiñas.
-Aquel é -dixo un-. O que mira a terra na popa, cun can e un anteollo.
Si, así imaxinei o meu heroe. Vestía de pano inglés, un traxe impecable con pantalóns de cadros. Un enorme abrigo escuro, pano ao pescozo e unha gorra. Caríz enérxico, imbeberbe, serio coma o seu pai, con trazos cortados e fronte recta. Non podía ver os seus ollos, que despois souben que eran claros, fermosos, aínda que sen alma, sen brillo. Non era moi alto pero era ben musculoso, como os espadachíns dos libros que, vestidos de capas e provistos de valonas, levaban a toledana nas rúas do Madrid do Imperio.
-Chega con velo -falaba agora o meu patrón-. Saber que ten o selo dun heroe do mar, un temerario que quizais non se enfronte a ninguén por terra nin por mar, sen poder dar marcha atrás ante nada. E chega con escoitalo para ter en conta que nas súas adegas, no seu panol hai todo o que só poden albergar os grandes homes. É madeira doutros mundos. É o mesmo que cando marchou. Lembro como se fora hoxe o día da súa partida, cando axudei a estibar as provisións: carne salgada e seca, biscoito e galleta, peixe afumado, fariña, café e tabaco. Sabía que aquel barco ía pasar meses no mar. Pero foron anos. Choveu dende entón.
-E o can?- pregunteille ao amo sinalando o precioso exemplar que, talmente unha estatuta, non pestanexaba ao carón do capitán.
-Ese can é irmán da nosa cadela. O Pinto. Deillo eu. Si, é el. O Pinto. Andará polos dez anos, o vello can. Tres anos de can novo, tres anos de bo can. Tres anos máis, ao chan.
Era unha festa a visión dos cables de cadea , estachas e bitas. Ver os homes da cor da terra que viñan da banda de Buría , con curtas e arquexadas pernas, con peitos de roca, a desvalixar o corpo de madeira. Carros, pícaros, buriáns con petates ou buligando polas arterias mentres cantaban e tornaban a estampa do calmuzo do día nunha fresca brisa de vida.
-Mira eses bravos na cuberta-dicíame o Gavián coa súa man no meu ombreiro-. Eses mariñeiros tras a festa da chegada a terra firme han sentir o resentimento próendolle a salitre cando vexan o compañeiro de fatigas parado coas grandes velas sen luxo, sen trapo, preso no peirao. Has sentir ti o mesmo, rapaz, cando che salgue a febre do mar no corazón e xa non teñas o corpo de barro mortal, de terra .
Certamente,o antigo soldado dos Terzos lía o meu pensamento, pois eu desexaba que o capitán me levara con el na partida, quería ser un daqueles mariños que subían e baixaban dos paus falando en varias linguas, cantando en varias falas con eco de auga salgada. E no meu interior confiaba na axuda do Gavián para convencer o capitán e entrar na súa tripulación e me acompañara a combater polo Caribe. Á súa irmá desaparecida tres anos antes podía ser un motivo que o levaba á vida do mar. Porque el nas tardes da Pousada do Corvo falaba dela e do seu defunto pai. Porque el acariñaba por veces a cadea do peito coa serpe verde da casa patricia mentres fitaba un punto perdido dun cornecho do comedor; e nos ollos eu lía os nomes dos seus seres queridos gravados con fío de cristal, cosidos coa forza da indeleble lembranza.
Mentres durou a descarga das mercadorías ultramarinas o capitán nin se moveu, nin saudou os parentes nin o seu mesmo pai. Nin tampouco o can, teso, igual que os debuxos das cerámicas de Talavera, como unha estaca. Ninguén podía dicir naquel intre que o navegante era un dos corsarios máis odiados do Caribe e que de estar ao servizo de Inglaterra sería o mesmo Demo Negro dos nosos mares como o ladrón de ingrata memoria. E maior foi a miña sorpresa ao ver o Gavián debuxando nun papel a imaxe do capitán coa facultade dun mestre.
-Algo máis que a matar se aprende no Terzo, rapaz.
