«Arripai». Segundo capítulo de «Capitán Araña»

Publicamos o libro «Capitán Araña» de Rafael Lema por entregas . Acceder ao primeiro capítulo aquí

 

 

Todo canto oín sentado na carruaxe da boca daqueles soldados foi o máis triste que nunca outros labios pronunciaran diante miña. A impotencia, a rabia, unha negrura co peso dun cabalo de terra enriba do lombo tiñanme preso no pescante, sen ningún movemento posible, só con imaxes, recordos á velocidade de lóstregos na caixa da miña cabeza e pura dor na tampa do peito.

 

O sarxento da casaca parda e chapeau erguido para atrás relatou a tráxica nova: 

 

–Arripai. Arripai, o pirata máis sanguinario e terrible dos mares, atacou a nosa costa. Desembarcou en Fisterra, onde saqueou todo o de valor que había na igrexa, e desfixo o fortín levando os cañóns, facendo gran matanza de homes e mulleres. Temendo a batería do castelo do Soberano e que algún barco armado se resgardase no interior da nosa ría, pasou cabo Vilán. Máis, ¡ai infelices! Atacou as aldeas do mar de Reira: Cabotosto, Arou, Camelle arrasadas. Os pérfidos protestantes mataron almas, roubaron e violaron. Só algún vasco ao mando dun patrón dun lugariño de Arou lles fixo fronte na pousada, na casa forte de Sabadelle, onde as balas dos cañóns do Intrépido, o barco do maldito, non chegaban.

 

Os soldados subiron á carruaxe. O oficial montou no cabalo. Chegamos á casa dos Mazaeda. Había xente en bolina, en alarma, con carros e cabalos. Luces. Suárez e o crego organizaron unha partida de vinte homes mal armados con chuzos e alfanxes, un fusil e un par de pistolas. Agardaban polas xentes de Altamira, mais na tardanza e con Ricardo alí e co sarxento decidiron non agardar e coller o camiño da costa. ¿Haberá alguén aínda  defendendo Sabadelle?

 

Do que vimos á nosa chegada ao meu lugar onde abrín os ollos ao mundo, nunca a ninguén llo volvín relatar pois a boca non mo consente, os ollos cóbrense de xeo tal a agua ao lamber os rochedos. Nun alto vimos o Intrépido levar a áncora. As súas luces botaban a proa cara o norte. Atrás deixaban as casas e o templo destruido. No areal achegouse un home esfarrapado e sangrando polos pés de andar polos coídos. Un mariñeiro de Arou pálido coma a morte. Por el dacatámonos de que só cumpría darlles sepultura aos bravos que lle fixeron fronte ao Arripai, a esa basta brétema sobre o mundo. Os lobos ouveaban a lúa chea. Polas gabias había bucaneiros e pescos mortos. Cans ladrando, corvos.

 

Da pousada ficaban catro paredes e fume. O crego Basilio agarroume e botoume o capuz enriba do lombo. Non se separou de min. Pouco a pouco foron recoñecendo os restos, pola roupa, as botas, algún obxecto, algún corpo recoñecible entre o lume e a desolación. Nun cuberto descubriron as rapazas. A cara do señor Ricardo e a do crego delataban que sobre aquelas mulleres da pousada os bárbaros cometerán todos atropelos que a alma humana cando perde as súas atribucións e se xunta coa besta é quen de realizar. Toda a noite a pasamos no lugar da traxedia. Á mañá foron aparecendo supervivientes dos montes.

 

Tamén roupas e viandas. A lenta tarefa da reconstrucción. Do templo de Camelle sacaron o sinal macabro, a sinatura do desalmado pirata: un cabalo destripado enriba do sagrado altar do templo e media coroa da raíña Ana en cada ollo. E, ¡coma un milagre!, a miña nai sa e salva acompañada da meiga muller do muiñeiro. ¡A miña naiciña! Por elas souben que Mariña estaba con vida e que a raptara Arripai. Botei a man dentro da miña camisa. Alí estaba a boneca de trapo que lle traía da cidade.

 

Pasada unha semana comecei a traballar na vil aco señor Ricardo Suárez e co seu socio Mazaeda. Na dilixencia. A miña casa non sufrira danos polo ataque pasado, tan pobre a vían que non a tocaron, nin arca de meu pai. E alí deixei á miña nai cos veciños, que recostruíron os cabanotes e renovaron a vida despois do lóstrego terrible dos piratas.

 

No almacén dos novos amos falaban de Arripai e da inseguridade da costa. Reclamaban auxilio a nobres e ao Reino sen resposta. Na taberna vilega do gordo Mon dous corsarios da ría Leira e Lastres, tiñan novas do Arripai. Alí contaban os mareantes que o Demo Negro, coma o alcumaban pola nosa banda, era unha pantasma e atacaba cando a brétema cubría a costa, que o seu barco só puido ser construido por diaños, un navío de máis de cento cincuenta toneis cunha máquina de botar fume. Cun branque, ou roda de proa,revestida con cóitela de aceiro fundido, afiada coma navalla de barbear. Un barco que picaba o vento coas velas, feito con teca das Indias, trabes de ferro. Cañons do dezaseis.

 

Eu sempre pegado coma un carlou á sombra do amo escoitaba as novas que traían ás tabernas da vila os mariñeiros do comercio do océano. Falaban de que o viran por Portugal, polo cabo Hatteras, enfilando a proa cara ao norte indómito, terra do frío.

 

O birollo do capitán Leira, un corsario miúdo e teso coma a vara vimbia que seica andaba aos negros de África a Haití igual có Patiño de Camariñas, dixo que se a Coroa lle daba trinta mil reais armaba un barco para esnaquizar a Arripai. Un vello calvo desde o fondo do tugurio contestou que nin o capitán Araña era quen para o Demo Negro, porque non era un home , era un temor cego que viña cabalgando desde que o mar é mar. Trinta mil reais. Un fillo de pobres coma min como non atope unha arca de ouro nunha furna non o xunta na súa vida.

 

¿Cómo non ía eu andar sempre en bolina con tantos contos de bravos soldados, de capitáns de avisos e corvetas? ¿Cómo non ía eu devecer polo mar, por enrolarme nun navío dos que chegaban á vila con nome estranxeiro para acadar un aro na orella por atravesar os sete mares? Entrar a traballar nun almacén de ultramarinos con xente que andaba nos fretes e na procura de barcos esnaquizados nas rochas era talmente coma se un raposo entrase de garda na capoeira das galiñas. Eu corría coma un tolo cando algún barco arribaba ao peirao cargado de petates e soñaba con converterme algún día nun daqueles homes que subían polas cordas cantando con voz rouca de coñac.

 

Pensaba en lograr unha zamarra, un gabán de piloto ou oficial e compartir a mesa co capitán no medio do Atlántico ou polos mares do sur. Soñaba cos combates contra as fragatas de corenta ou sesenta canóns á altura de Fisterra ou con sacar a mar aberto un buque empinado sobre os baixos , pelexando contra montañas de ondas que o elevaban sobre os obstáculos. Soñaba cos ollos abertos mirando cara a dentro, ou con eles fechados nas noites de desvelo, en vingar a morte de Don Gregorio, en chegar a un perdido porto das Indias nas perdidas terras de Santo Domingo ou Trinidad, na recuperada Luisana, e dar con Mariña, a amiga da nenez secuestrada polos malditos piratas. E sobre todo no medio dos meus soños siempre tiña diante unha boa arca de madeira chea de dobróns e reais, de medallas de ouro e pedrerías co que volvería rico ao lar abandonado.

 

Naniña nova vida entre viláns, chusmando polas prazas e pousadas, escoitei nomes de países e de brava xente de mar. Falaban do Arripai, que pertencía a unha caste de titáns desde a fundación do mundo, cando se separou da terra o mar. Xente que viña sempre en paz ou en guerra. O irlandés Survall, o sirio Ibn Abí, o normando Sigorson o Tolo, que era filla dunha palilleira do Cabotosto. Entre os contos do amo, as parolas da rúa e os libros do crego Basilio enchía os miolos de fantasías de xeito que cando non tiña tarefa estibando mercadorías o una carruaxe subía ao os montes para outear os navíos ou facía espadas de pau e asaltaba os cabazos demandando o nome de Arripai.