RAFAEL LEMA
O poeta e editor galego Alejandro Finisterre tivo unha descoñecida relación amorosa coa pintora mexicana Frida Kahlo, dada a coñecer este ano nunha serie de artículos que veño publicando. A artista regaloulle ao seu amante no 1954 diverso material que fun analizando. Entre eles dous cadernos de poemas de Frida.
Dous poemarios iluminados no inverno de 1953 para os seus dous grandes amores españois: Alejandro Finisterre e o pintor catalán José Bartolí: «A miña voz sometida» ( MVS 53), de 55 páxinas; e «Pura manzanilla» ( PM 53), 81 páxinas. Co gallo do Día das Letras traducín ao galego algúns destes poemas inéditos de Frida, en homenaxe a Finisterre e a poeta a que lle adicamos esta xornada, Xela Arias. O galego é así a primeira lingua na que son traducidos estes versos descoñecidos de Frida Kahlo, escritos por ella en castelán.
.jpg)
DIA DAS LETRAS GALEGAS 2021
FRIDA KAHLO. POEMAS A JOSE BARTOLI E ALEJANDRO FINISTERRE. NOVEMBRO 1953
(Selecionados e traducidos por Rafael Lema para o Día das Letras)
1
Bartolí:
tomo o teu corazón entre as miñas mans,
sacódeme a súa palpitar.
O teu corazón como unha flor,
callado de amor, desexo e paixón
que alimenta co seu zume ao meu amor.
Un suspiro
e o teu corazón queda calado entre as miñas mans
vendo pasar en suspenso
un suspiro de vida.
O bico esquecido
quere fuxir do meu corazón namorado.
O recordo de ti vaise acomodando
na mortalla do odio
que o corazón xermola.
2
A miña vida pasa todo o tempo
construíndo a miña morte
coa materia dos días e os anos.
Material de ilusións podrecidas
de esperanzas nonatas.
Constrúe a morte
pa´acabala nun instante,
o instante da miña agonía.
Frida Kahlo.
3
Unha esperanza de amor
acariña a porta do meu corazón
que dorme na soidade.
É posible amar cando a miña vida acaba?
Pecho os ollos lentamente
para que non me ceguen
as horas de tedio,
de desesperanza
que come a cuarteiróns a nosa vida.
FK.
4
Alejandro,
búscoche no horizonte ao lado negro da luz.
Aí onde todo sobra, a auga e a vida.
O lado onde a morte palpita e nace.
Ao lado da luz
que traspasa noite a noite o mundo
e espanta a vida.
Ao lado da luz
que nos quita o nome e o tempo.
O tempo é esperanza.
Cando estou máis soa
os recordos dos nomes
dos que algún día amamos
énchennos de alegría.
Os pensamentos revólvense coas palabras
e multiplícanse
e o amor brota dos nosos ollos,
das nosas pestanas;
a vida en soidade
prémianos co recordo dos nomes
que onte nos amaron.
Ao final da vida
cal é o premio ao noso tempo de existir?
O recordo do que foi
e do que non se nos queda.
Entón dámonos conta
que o único que nos queda
é só a verdade completa
de vivir.
Frida Kahlo.
