– Xosé Manuel Lema –
Xa pasaron dous anos e parece que aínda foi onte cando preparabamos aquel programa de radio. E cando a unha voz crebada comunicoume a túa partida. Pero non che esquecín.Cúmprense dous anos da túa marcha, pero o teu nome segue na memoria de moitas persoas que che queremos e apreciamos. Teño poucos amigos, o que se di amigos. Ti sempre serás un deles.
Pasaron moitas cousas durante neste último ano. Menos mal que confío en que nos observarás desde o Ceo e estarás ao tanto dos malos tempos que corren por aquí.
E acórdome de tí. E o teu exemplo sérveme de ánimo. De estímulo para afrontar a vida con enerxía e optimismo. Téñoche falado dalgunhas desas pedras que atopamos no camiño. E ti sempre lle quitabas importancia, dabas ánimo e facíasme ver o vaso medio cheo. Que sempre había unha luz no fondo do túnel. E claro que a hai.
O que non teremos, será a oportunidade de vernos nesta vida. Pero teño a esperanza de que nalgún sitio verémonos e faremos ese programa que temos pendente. E seguiremos cultivando a nosa amizade sinceira e leal. Porque leal fuches comigo, e leal será sempre a defensa da túa memoria.
Aquí segues vivindo, no corazón da túa querida familia, e na deses amigos que deixaches. Un equipo ao que me sínto orgulloso de pertencer. Un abrazo, Méndez.
