Evaristo Blanco Blanco//
Hoxe, hai un ano, vinme forzado a tomar unha das decisións máis duras da miña vida: derrubar a miña casa, derrubar o meu fogar, derrubar os miles de ladrillos que, como metafóricas pezas do quebracabezas roto que era a miña vida, caeron con estrépito deixando só baleiro e, ao final, silencio. Silencio, si.
Eu, que me convertía en involuntario protagonista de noticias en prensa, radio e televisión. Eu, cuxo teléfono non deixaba de soar acotío e desde os máis diversos medios e organismos, vinme só. A miña desgraza, unha vez derrubado aquilo que suscitara tanta controversia, xa non era de interese público e, cando desapareceu o rebumbio dos cascotes derruidos do que antes fora o meu fogar, o mundo esqueceuse de min. Só quedaron aqueles que en verdade apoiáranme sen buscar a foto nin o rédito político ou persoal.
Os demais…nin sei deles nin quero volver saber.
Hoxe, hai un ano, o meu fogar converteuse nun camposanto de ósos feitos de cemento, masilla e plástico. Din que o meu delito foi o de construír fóra dos límites legais. Din que me denunciaron por iso. Din que, de esperar outros 17 meses máis, unha modificación urbanística podería facer legal o que no seu momento dicían que era contrario á lei.
Din…
O que non din é que delito cometeron aqueles que, desde os seus cargos de responsabilidade, fixeron de min o chibo expiatorio de todos os males urbanísticos de Vimianzo e miraron cara a outro lado cando dos seus amigos tratábase. Moi pouco legal ten que ser unha lei cando non aplica o mesmo rapadoira a todos e cando discrimina en función das cores políticas dos implicados. Da lei pedimos que sexa cega cando de xulgarnos a todos por igual trátase, pero non pedimos que sexa cega á soberbia do poder nin que sexa cómplice das arbitrariedades de quen confunde o goberno coa tiranía. Esa cegueira da lei non supón igualdade senón complicidade co despotismo e a opresión.
Hoxe, hai un ano, derrubaron o meu fogar e espero que ti, que agora estás a ler isto, nunca te vexas sentindo nas túas carnes o desalento, a impotencia e a frustración de quen ten que botar abaixo os seus soños para durmir desde entón nos pesadelos.
Hoxe, hai un ano, forzáronme a derrubar o meu fogar, e, co meu fogar, tamén derrubaron a miña vida, pero o que nunca lograron nin lograrán será facerme derrubar nin a miña dignidade nin a miña fe inquebrantable en que algún día si se fará xustiza. Ese día chegará, máis tarde ou máis cedo, pero chegará e poderei dicir: “obrigáronme a derrubar a miña casa, pero nunca lograron derrubar o meu espírito”.
Evaristo Blanco Blanco
