Lembrando a Alfredo Vicenti// Xosé Manuel Lema. @xmlema
Pasou un século.O primeiro de outubro de 1916, en Madrid, dez xornalistas de “El Liberal” sacaron a ombros o féretro de “El Maestro”. E serían un milleiro se fose posible. Despedían ao director deste xornal e a unha figura senlleira do oficio en España.Falecía o santiagués, Alfredo Vicenti Rey, como dicía Otero Pedrayo “o príncipe dos xornalistas españois”. Un “mestre de mestres” cunha sona ben gañada como lembrou no seu libro “Vida y obra de un gran periodista” o ilustre ceense Baldomero Cores.
Aínda que estudou Medicina e Filosofía e Letras, Vicenti consagrou a súa vida ao xornalismo.Comezou a emborracharse de tinta en “El Heraldo Gallego” de Valentín Lamas Carvajal, e logo no “Diario de Santiago”. Os seus textos chocaron co Cardeal Payá e foi excomungado e desterrado da súa amada Compostela. Pero en Madrid elevouse a primeira liña nos diarios “El Globo” e “El Liberal”, sen esquecer a súa etapa en “La Ilustración Gallega y Asturiana”, onde chegou a substituír a Manuel Murguía.
Republicano, federalista, autonomista, foi deputado e impulsor da “Asociación de la Prensa de Madrid”. Autor de numerosas reportaxes, perfís biográficos, editoriais e libros, tamén sucou os mares da poesía e alentou coas súas verbas a vates e escritores.“Era un escritor de fibra y un periodista a la moderna” destacaban no xornal ABC. A súa morte deixou un regueiro de artigos e recoñecementos.
Segundo o historiador José Antonio Durán foi “un dos primeiros galegos que se dedicou ao traballo informativo a tempo completo” e “unha peza angular do autonomismo federal galego”. Levaba ao país no seu corazón e na súa pluma:”Non escribiu en galego pero o periodismo vicentiano foi nitidamente galego. Vindo como viña da tradición federal incluso soaba a galeguista”escribe Durán.
Nos libros de Durán, Cores, e nos seus propios podemos darnos conta dese magnífico tesouro que é o seu legado, onde se respira Galicia e xornalismo en estado puro. Na súa obra está a grandeza de Vicenti. Pero hoxe, desde este diario, e cando se cumpriu un século da súa morte física, quixen achegar un grao de area para a divulgación do traballo deste capitán da comunicación escrita.
E coas súas verbas rematamos:”Coronad a Curros y prometedle que cultivareis su idioma. La lengua que a Dios gracias y por obra de nuestras poetas ha revivido en nuestra fierza y en nuestro escudo”.
Foto cor interior- Homenaxe da Asociación da Prensa de Madrid o pasado mes de outubro.
