Este 17 de maio é o Día das Letras Galegas.“Coas chaquetas remendadas” e “Balada no país do vento e da néboa”.Con dous poemas do director deste xornal, Xosé Manuel Lema Manuel Lema pertencentes ó libro “Cartafol de Néboas” rendemos unha humilde homenaxe as nosas letras.
“Coas chaquetas remendadas”
Os homes saíron desde o peirao
coas súas maletas de soños,
as chaquetas remendadas,
e nos amargos corazóns
feridas de navalla.
Buscaron vida sen vivila
entre choivas bretemosas
e o vento falando un idioma estraño.
Fixeron medrar escolas e edificios
nas aldeas sen futuro onde naceron,
nos pobos que se perdían nos mapas,
construíron pantaláns de cultura,
para calmar a dor ácida da distancia.
Con valentía saltaron muros de formigón
e lavaron os seus rostros con auga de prata,
con neve suíza, ou brisa cubana
escribiron cartas con reuma salgada.
E foron “gallegos”, estirpe valorosa
con cuño na fronte e bandeira no acento,
deixando anacos de músculos
pegados nas paredes das fábricas do inverno.
“Balada no país de vento e néboa”
As vacas recréanse no espeso manto verde,
un neno bebe na fonte de pedra
,
alborada de gaita nos cantís percebeiros,
país de néboa, terra de vento.
As verbas dos irmáns saben a regueifa,
ringleiras de patacas, uvas que son verso,
mans que crean edificios de arte,
manchadas de barro.
Un río nace en cada poro da súa pel.
Aínda quedan redes e aparellos,
lobos de mar que atracan cansados,
nas prófugas tabernas do axexo,
onde amosan segredos dos seus mapas,
onde beben en vasos de cristal,
grolos de bitácora.
Aínda quedan sachos e lareiras,
resistencia de barudos carballos,
cantos mohicanos que se escoitan,
na boca dos fillos, peregrinando.
Temos unha cachela desnortada,
e a meiga sementando ovos rotos
en cada encrucillada,
temos colleita reservada,
dos séculos que pasan.
Unha aldea de osos encouzados,
pulmóns carbonizados,
por querer vivir,
un soño azul con gris pesadelo,
e un camiño descuberto polos trasgos.
